Το βασικό αγάπες μου είναι, το γλυκό να είναι Ξανθιώτικο. Η παράδοση της πόλης, καλά κρατεί. Εδώ που σμίγει η Δύση κι η Ανατολή, σ' αυτό το χωνευτήρι πολιτισμών και της εξαίσιας γαστρονομικής κουλτούρας, περίοπτη θέση κρατούν τα γλυκά. Αυτή τη φορά, (πάντα θα επιστρέφω στην όμορφη πόλη και στις αναμνήσεις) η μεγάλη βόλτα μας οδήγησε στο παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο "Καζάνι" του Σειδάτ Χασάνογλου, με τα σιροπιαστά και τα λοιπά τερψιλαρύγγια γλυκιστήρια του. Στον παράδεισο των γεύσεων, θα βρείς το πολυαγαπημένο μου εκμέκ κανταΐφι, το πολίτικο σεκέρ παρέ, απο σιμιγδάλι κι αμύγδαλο και για την γευστική απογείωση, το συνοδεύουμε με παγωτό βανίλια, καϊμάκι, μαστίχα ή ντοντουρμά. Σειρά έχουν ο "καμένος πάτος της κατσαρόλας", αυτό σημαίνει καζάν-ντιπί, το οποίο φτιάχνεται σε μπακιρένιο καζάνι και στη συνέχεια καίγεται με φλόγιστρο, το μαλεμπί, το ρυζόγαλο φούρνου, οι μπακλαβάδες, τα τριγωνάκια, οι τουλούμπες και το γαλακτομπούρεκο, σκέτη κόλαση. Στην πόλη του Μάνου Χατζιδάκι, οι παλιοί αλλά κι οι νεότεροι Ξανθιώτες, ξέρουν τι εστί γλύκισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου