Γιορτές, παγκόσμιες μέρες και μετά λήθη. Σε ένα στρεβλό δυστοπικό κόσμο, η απάντηση είναι η υπενθύμιση κι ο καθημερινός αγώνας σε κάθε επίπεδο. Απο το μακρινό 1857, που οι ράφτρες της Νέας Υόρκης, ύψωσαν τη φωνή τους και διεκδίκησαν τα αυτονόητα. Προπάντων σεβασμό στα πρόσωπα τους και βεβαίως εργασιακά δικαιώματα. Αγώνας μέχρι τότε που σε κάθε γωνιά του πλανήτη θα γίνει πραγματικότητα η ισονομία για τις γυναίκες και δεν θα έχουμε επετειακές μέρες να θυμίζουν το χρέος. Η ισότητα κι ο σεβασμός δεν αποδίδεται με λουλούδια, ψεύτικα χαμόγελα, ευχολόγια ή με μεσολάβηση και μεγαλοθυμία κάποιου απο μηχανής θεού και απο θεσμικούς πολιτικάντηδες. Κατακτάται.
Photo © Μπάμπης Τάσιος
